TimeLapse

Gather ye rosebuds while ye may,
Old Time is still a-flying;
And this same flower that smiles today
Tomorrow will be dying.

The glorious lamp of heaven, the Sun,
The higher he's a-getting,
The sooner will his race be run,
And nearer he's to setting.

That age is best which is the first,
When youth and blood are warmer;
But being spent, the worse, and worst
Time still succeed the former.

Then be not coy, but use time;
And while ye may, go marry;
For having lost but once your prime,
You may forever tarry.

[Robert Herrick]

role playing appointments

- You've let me down Angele. Very Badly.

- I'll be punished?

- Your punishment my poor Angele, is to be you. To have to live with yourself.

[Dialogue from "Holy Motors" film 2012] 

sequence within

do the math

play it right, there is a sequence of events here

take me with you

set the theme

put me in

just until i can breath again

it would be a shame

just to call this "game"

you can run but you can't hide

make the rhyme

do the crime 

and drown me to this ecstasy

it's so good to see

this world is alive

it's so good to bleed 

from the eternal hive

do the math 

keep me synced 

i'll be the equation of your sight

prove me right

bring the light

and i shall inhale your darkest "bright"

[inspired]

between pleasure and fear

[touched]

You fly, or rather float, drift
Through an enormous dark room
A room of noises

Endless shimmering glissandi
Crackling pizzicato
Coal black, turbulence holes of bass drones
But otherwise empty
No planets, no meteorites
If anything, perhaps fine dust clouds of exploded music

You float there, somewhere between pleasure and fear

In a piece of time you can't determine
You're everywhere but in the present
Hey you disappear further and further
Into these incalculable rooms
And your personality fades away

Your features evaporate, your body decomposes

And your last thought is that you have become a noise
A thin, nameless noise among all the others
Howling in the empty dark room

no personal details

Αγαπημένο μου παιχνίδι είναι, να βλέπω ταινία ή σειρά και να νιώθω στο πετσί μου το σύμπαν μέσα στο οποίο κινείται το σενάριο και οι πρωταγωνισταί. Πρόσφατα λοιπόν είδα ποσταρισμένο στο προφίλ ενός φωτογράφου ένα τρέιλερ από μία ταινία, όπου από την λεζάντα που είχε κολλήσει στην κορυφή του ποστ, μπορούσες να μυρίσεις συναισθηματίλα και πιθανόν μία ανατροπή του ροζ συννεφακίου κάπου μέσα στην πλοκή! Έτσι μπήκα στο πειρασμό να την δω..  μια ζωή την έχουμε άλλωστε (ας δούμε και καμιά κομεντί, πήξαμε στην κουλτούρα μαν).

Αφού την έχω πλέον υπό την κατοχή μου, βάζω τον κόσμο γύρω μου σε mute και παρακολουθώ! ..

Ήταν γεγονός, την είχα πατήσει. Ήταν κάτι που περίμενα να δω και να ακούσω, προκειμένου να εξελίξω με την σειρά μου, την σκέψη του σεναριογράφου. 

Τι θέλω να πω; Άκου.. (ή διάβασε.. whatever works for ya)..

Είναι ποτέ εφικτό να νιώσεις κάτι για κάποιον που δεν γνωρίζεις; αν δεν σου έλεγα πολλές πληροφορίες για μένα θα το άντεχες; μήπως να σου απαντάω γραπτά αντί για προφορικά;

Με λίγα λόγια, έπλασα στο κεφάλι μου μια κατάσταση υπό την οποία μπορείς να νιώσεις πράγματα και να βιώσεις καταστάσεις χωρίς να πας στο βήμα "personal details". Σκέφτηκα λοιπόν, ότι θα γλυτώναμε πολύ βαβούρα και brain fuck εάν δεν ψάχναμε το about του αγνώστου που κάπως μας προκάλεσε διέγερση στο κεφάλι! Να σου πω ωστόσο πως δεν κάνω πλάκα και ομιλώ πολύ σοβαρά γιατί το παραπάνω τηρεί πιστά τους νόμους του σουρεαλισμού. (ο γαλλικός κινηματογράφος με έχει κάψει όντως) αλλά.. 

Αν ας πούμε, πας μια βόλτα με έναν άνθρωπο που γνώρισες σε μία μάζωξη πχ και εν συνεχεία, μιλήσετε για μια ταινία, ένα μουσικό κομμάτι, το χρώμα του τοπίου που σας περιβάλλει. Την επόμενη μέρα θα του φτιάξεις ζεστό καφέ ή τσάι.. θα καθήσετε στο μπαλκόνι και θα νιώσεις σωματίδια από το υγρό στοιχείο που υπάρχει πάνω στα χείλη του, να έρχονται και να δροσίζουν το κόκκινο (από τα επίπεδα σεροτονίνης) μάγουλό σου. Και μετά, όπως κάνουν οι σκηνοθέτες να σβήσεις μια ενδιάμεση σκηνή και να πας στο παρακάτω όπου σε αρμονική ευθυγράμμιση με το πάτωμα, θα νιώθεις το βάρος του να ισορροπεί πάνω σου και την ανάσα του να σου ζεσταίνει την παγωμένη απ'το κρύο μύτη.

Και όλα τα παραπάνω χωρίς further details, γιατί αυτές είναι που χαλάνε την μαγεία, αυτές σου ξεθωριάζουν την αυθεντικότητα της παραπάνω αίσθησης. Αν υπήρχε άνθρωπος που συμφωνεί με αυτό που λέω, ίσως και να μην στο έλεγα και να το ζούσα τώρα. Επίσης, μην ρωτήσεις ποια ταινία είδα. Ψάξε να την βρεις και ίσως γράψεις και συ ένα κείμενο ή έστω να σκεφτείς κάποια πράγματα σχετικά με τον έρωτα. 

Αλλά ναι, νομίζω τελικά ότι όταν υπάρχει ένα αιωρούμενο μυστήριο, τα πράγματα σε μία ανθρώπινη αλληλεπίδραση παρουσιάζουν ένα άκρως ενδιαφέρον σκηνικό! Όταν μάθεις τον άλλον από αυτά που επέλεξε εκείνος να σου δώσει, τότε ναι είναι ένα μικρό ταξίδι, μια μονοήμερη εκδρομή στην οικειότητα και είναι τόσο απίστευτα αυθεντική μέσα στον μυστικισμό της.

[You see that building over there, half of the people in it, believe things we never work out for them, ..the other half believe in magic. It's like a war between them.]

the living room

Από εδώ είναι η κουζίνα μας, στο βάθος το wc και τα υπνοδωμάτια, στα δεξιά μας βλέπουμε το καθιστικό και το μεγαλύτερο δωμάτιο του σπιτιού, το "living room" (ζωντανό δωμάτιο).  Αυτό δημιουργήθηκε για να χωράμε όλοι μαζί, να συναντιόμαστε όταν βγαίνουμε από τα άλλα δωμάτια, εδώ είναι η ζωή. 

Κι όμως αυτό το ατελείωτο δωμάτιο πάντα με έπνιγε, πάντα φορούσαμε μάσκες δήθεν χαράς για να μπούμε εκεί, αλλιώς σε χρέωναν στην μεσόπορτα για λάθος dress code και έτρωγες πόρτα, όπως λένε και στα κλαμπ! Αυτό το δωμάτιο κρύβει όλες τις αναμνήσεις από τότε που ήσουν παιδί που ξεροστάλιαζες να φτάσεις στο "μεγάλος". Από κει, πέρασαν συγγενείς, στιγμές μάζωξης σε εορταστικές περιόδους, που τις περισσότερες φορές περίμενες να τελειώσει η βραδιά και να πας πάλι στο δωμάτιο σου.. να κλείσεις την πόρτα για να μην βλέπεις πια το living room,.. να πεθάνει σιωπηλά για σένα η όψη του και η επιβλητικότητά του.

Όταν ήμουν παιδί αυτό δεν το έβλεπα..  μεγαλώνοντας όμως κατάλαβα πολλά. Όπως γιατί άραγε δεν με πήραν τα ζουμιά όταν έφυγα να σπουδάσω εκεί στην ξενιτιά, αλλά με πήραν όταν άφηνα την ξενιτιά να γυρίσω και πάλι εδώ.  Επίσης το γεγονός ότι για μένα το πιο ζωντανό και ζεστό δωμάτιο είναι αυτό που μένω εγώ και κοιμάμαι. Την ψυχολογική ανάλυση την έκανα, όταν συνειδητοποίησα ότι το μόνο που λείπει από τον χώρο που έχω φτιάξει για μένα, είναι το wc. Κατα τ'άλλα το έχω φορτώσει με ό, τι θα μπορούσε να έχει μέσα το "δικό μου εργένικο σπίτι". Τυχαίο; Όχι. Αυτό είναι για μένα ο κόσμος μου. 2χ2 και ότι χωράει βάλτο εκεί. Τουλάχιστον "εκεί" δεν χρειάζεται πάσο στην πόρτα για να μπεις, ούτε μια συγκεκριμένη διάθεση. Όλες οι διαθέσεις είναι καλοδεχούμενες και περιέχουν και soundtracks, γιατί χωρίς μουσική θα ήτο κι αυτό νεκρό! 

Συμπερασματικά λοιπόν, το living room ή αλλιώς σαλόνι αν δεν το έπιασες ακόμη, είναι ένα μικρό δείγμα της κοινωνίας που μας πνίγει, που μας θέτει "πρέπει" και μας αναγκάζει να υιοθετήσουμε έναν ρόλο προκειμένου να "υπάρξουμε".

Μαζί με το σαλόνι, πακέτο πάνε και αυτές οι ρημάδες εορτές που σου βάζουν την ταμπέλα να είσαι "χαρούμενος και ευτυχής". Όχι ρε δεν θέλω να είμαι καλά αυτές τις μέρες, προτιμώ "τις άλλες μέρες".. είναι και πιο πολλές, συμφέρει. Την έκφραση "μέρες που είναι" την έχω σιχαθεί. Και όποιος την ξαναπεί θα τον βαρέσω με ευχαρίστηση. (αν και δεν είμαι άνθρωπος της βίας). 

Για να μην με περάσεις και για γκρινιάρικο, απαισιόδοξο πλάσμα θα κλείσω με κάτι θετικό που επικρατεί μέσα σε όλα αυτά. Όταν πια στήσω το "δικό μου σπίτι" όπως κι αν είναι αυτό, σίγουρα πολύχρωμο,.. θα ζω αυτές τις μέρες με την ελευθερία της χαράς, δηλαδή να κάνουμε ότι θέλουμε αρκεί να μας ευχαριστεί, να μην πάμε να αγοράσουμε δώρα αλλά να φτιάζουμε κατασκευές στο σπίτι με υλικά που είναι ψιλοάχρηστα πλεόν, να πάμε ένα ταξίδι με ίσα ίσα την ικανότητα να τσιμπήσουμε και κάτι γιατί οι εικόνες σε χορταίνουν και κυρίως να κουβαλάμε το σκεπτικό ότι οι γιορτές και τα σαλόνια που πήζουν από κόσμο είναι απλά ένας τρόπος να μην βαριόμαστε στην ιδέα ότι όλες οι μέρες ενός έτους είναι ίδιες, είναι σαν τις δημιουργικές εργασίες που σου έβαζαν στο σχολείο, για να μην νιώθεις ότι όλα είναι απλά διάβασμα βιβλίων, είναι το σπάσιμο της ρουτίνας. Αρκεί όλα να μένουν εκεί και να μην νιώθεις πως "πρέπει να είσαι καλά"... τότε χαλάει η συνταγή.

ΥΓ. Καλή χρονιά να' χεις και να ξέρεις πως το 13 είναι lucky number γιατί η τύχη βασίζεται σε επιλογές, όχι σε προκαταλήψεις. Καλή σου νύχτα daydreamer.. 

Romance... In a most unlikely place.

.. And it was love

Detecting life. Verify location. Good evening. Tonight has been a wonderful experiment in human contact, a symbiotic relationship between man and machine and you. The human brain is capable of millions of connections; each one, a memory, an event. Tonight will be remembered not by one, but by thousands of these relationships. As you leave here tonight, close your eyes and travel back to here. To now. And always remember that for this one moment, you were not alone, and you felt something that thousands of others had felt. And it was, love