Από εδώ είναι η κουζίνα μας, στο βάθος το wc και τα υπνοδωμάτια, στα δεξιά μας βλέπουμε το καθιστικό και το μεγαλύτερο δωμάτιο του σπιτιού, το "living room" (ζωντανό δωμάτιο). Αυτό δημιουργήθηκε για να χωράμε όλοι μαζί, να συναντιόμαστε όταν βγαίνουμε από τα άλλα δωμάτια, εδώ είναι η ζωή.
Κι όμως αυτό το ατελείωτο δωμάτιο πάντα με έπνιγε, πάντα φορούσαμε μάσκες δήθεν χαράς για να μπούμε εκεί, αλλιώς σε χρέωναν στην μεσόπορτα για λάθος dress code και έτρωγες πόρτα, όπως λένε και στα κλαμπ! Αυτό το δωμάτιο κρύβει όλες τις αναμνήσεις από τότε που ήσουν παιδί που ξεροστάλιαζες να φτάσεις στο "μεγάλος". Από κει, πέρασαν συγγενείς, στιγμές μάζωξης σε εορταστικές περιόδους, που τις περισσότερες φορές περίμενες να τελειώσει η βραδιά και να πας πάλι στο δωμάτιο σου.. να κλείσεις την πόρτα για να μην βλέπεις πια το living room,.. να πεθάνει σιωπηλά για σένα η όψη του και η επιβλητικότητά του.
Όταν ήμουν παιδί αυτό δεν το έβλεπα.. μεγαλώνοντας όμως κατάλαβα πολλά. Όπως γιατί άραγε δεν με πήραν τα ζουμιά όταν έφυγα να σπουδάσω εκεί στην ξενιτιά, αλλά με πήραν όταν άφηνα την ξενιτιά να γυρίσω και πάλι εδώ. Επίσης το γεγονός ότι για μένα το πιο ζωντανό και ζεστό δωμάτιο είναι αυτό που μένω εγώ και κοιμάμαι. Την ψυχολογική ανάλυση την έκανα, όταν συνειδητοποίησα ότι το μόνο που λείπει από τον χώρο που έχω φτιάξει για μένα, είναι το wc. Κατα τ'άλλα το έχω φορτώσει με ό, τι θα μπορούσε να έχει μέσα το "δικό μου εργένικο σπίτι". Τυχαίο; Όχι. Αυτό είναι για μένα ο κόσμος μου. 2χ2 και ότι χωράει βάλτο εκεί. Τουλάχιστον "εκεί" δεν χρειάζεται πάσο στην πόρτα για να μπεις, ούτε μια συγκεκριμένη διάθεση. Όλες οι διαθέσεις είναι καλοδεχούμενες και περιέχουν και soundtracks, γιατί χωρίς μουσική θα ήτο κι αυτό νεκρό!
Συμπερασματικά λοιπόν, το living room ή αλλιώς σαλόνι αν δεν το έπιασες ακόμη, είναι ένα μικρό δείγμα της κοινωνίας που μας πνίγει, που μας θέτει "πρέπει" και μας αναγκάζει να υιοθετήσουμε έναν ρόλο προκειμένου να "υπάρξουμε".
Μαζί με το σαλόνι, πακέτο πάνε και αυτές οι ρημάδες εορτές που σου βάζουν την ταμπέλα να είσαι "χαρούμενος και ευτυχής". Όχι ρε δεν θέλω να είμαι καλά αυτές τις μέρες, προτιμώ "τις άλλες μέρες".. είναι και πιο πολλές, συμφέρει. Την έκφραση "μέρες που είναι" την έχω σιχαθεί. Και όποιος την ξαναπεί θα τον βαρέσω με ευχαρίστηση. (αν και δεν είμαι άνθρωπος της βίας).
Για να μην με περάσεις και για γκρινιάρικο, απαισιόδοξο πλάσμα θα κλείσω με κάτι θετικό που επικρατεί μέσα σε όλα αυτά. Όταν πια στήσω το "δικό μου σπίτι" όπως κι αν είναι αυτό, σίγουρα πολύχρωμο,.. θα ζω αυτές τις μέρες με την ελευθερία της χαράς, δηλαδή να κάνουμε ότι θέλουμε αρκεί να μας ευχαριστεί, να μην πάμε να αγοράσουμε δώρα αλλά να φτιάζουμε κατασκευές στο σπίτι με υλικά που είναι ψιλοάχρηστα πλεόν, να πάμε ένα ταξίδι με ίσα ίσα την ικανότητα να τσιμπήσουμε και κάτι γιατί οι εικόνες σε χορταίνουν και κυρίως να κουβαλάμε το σκεπτικό ότι οι γιορτές και τα σαλόνια που πήζουν από κόσμο είναι απλά ένας τρόπος να μην βαριόμαστε στην ιδέα ότι όλες οι μέρες ενός έτους είναι ίδιες, είναι σαν τις δημιουργικές εργασίες που σου έβαζαν στο σχολείο, για να μην νιώθεις ότι όλα είναι απλά διάβασμα βιβλίων, είναι το σπάσιμο της ρουτίνας. Αρκεί όλα να μένουν εκεί και να μην νιώθεις πως "πρέπει να είσαι καλά"... τότε χαλάει η συνταγή.
ΥΓ. Καλή χρονιά να' χεις και να ξέρεις πως το 13 είναι lucky number γιατί η τύχη βασίζεται σε επιλογές, όχι σε προκαταλήψεις. Καλή σου νύχτα daydreamer..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου