Wilderness | Carl Sandburg

There is a wolf in me . . . fangs pointed for tearing gashes . . . a red tongue for raw meat . . . and the hot lapping of blood—I keep this wolf because the wilderness gave it to me and the wilderness will not let it go.    

There is a fox in me . . . a silver-gray fox . . . I sniff and guess . . . I pick things out of the wind and air . . . I nose in the dark night and take sleepers and eat them and hide the feathers . . . I circle and loop and double-cross.

There is a hog in me . . . a snout and a belly . . . a machinery for eating and grunting . . . a machinery for sleeping satisfied in the sun—I got this too from the wilderness and the wilderness will not let it go.

There is a fish in me . . . I know I came from salt-blue water-gates . . . I scurried with shoals of herring . . . I blew waterspouts with porpoises . . . before land was . . . before the water went down . . . before Noah . . . before the first chaper of Genesis.

There is a baboon in me . . . clambering-clawed . . . dog-faced . . . yawping a galoot’s hunger . . . hairy under the armpits . . . here are the hawk-eyed hankering men . . . here are the blonde and blue-eyed women . . . here they hide curled asleep waiting . . . ready to snarl and kill . . . ready to sing and give milk . . . wating—I keep the baboon because the wilderness says so.

There is an eagle in me and a mockingbird . . . and the eagle flies among the Rocky Mountains of my dreams and fights among the Sierra crags of what I want . . . and the mockingbird warbles in the early forenoon before the dew is gone, warbles in the underbrush of my Chattanoogas of hope, gushes over the blue Ozark foothills of my wishes—And I got the eagle and the mockingbird from the wilderness.

O, I got a zoo, I got a menagerie, inside my ribs, under my bony head, under my red-valve heart—and I got something else: it is a man-child heart, a woman-child heart: it is a father and mother and lover: it came from God-Knows-Where: it is going to God-Knows-Where—For I am the keeper of the zoo: I say yes and no: I sing and kill and work: I am a pal of the world: I came from the wilderness.

Το Χάος της Θεωρίας

Μία από κείνες τις στιγμές που περπατάς σε αγαπημένες λεωφόρους μοναχός και σ'αρέσει γιατί τις αγάπησες διασχίζοντας τες κάθε τόσο.. εκεί στην ηρεμία του μυαλού με το ένα μέρος του εγκεφάλου συγκεντρωμένο στην μουσική που παίζει στα ακουστικά και το άλλο μέρος να λαμβάνει μηνύματα από τις μνήμες που ταυτίστηκαν πάνω στην μελωδία και τον στίχο που αναγνωρίζεις για άλλη μια φορά, όπως αυτόν τον δρόμο που πατάς εκείνη ακριβώς τη στιγμή..


Και κάπως έτσι έβλεπες και τα διπλανά βαγόνια να περνάνε στην επόμενη σκηνή της διαδρομής σου και δίπλα να βλέπεις επιβάτες που ακολουθούν τον αντίθετο προορισμό από σένα, και κανείς δεν μιλάει σε κανέναν γιατί καθένας φτιάχνει εκείνη την νοητή γραμμή που δεν μπορείς να περάσεις αν δεν ανάψει πράσινο φως. Κι έτσι, αυτή η γραμμή σε ακολουθεί σε εκείνο το σκαμπό δίπλα σε ένα τυχαίο μπαρ που πάλι πήγες μόνος λόγω περιορισμένης διαθεσιμότητας παρέας ή γιατί απλά έτσι συνήθισες όλα αυτά τα χρόνια που δεν έχεις λόγο να δώσεις λογαριασμό γιατί θα πας κάπου να πιεις εκείνο το μοναχικό ποτό που κάποτε ήταν τόσο σπουδαίο να το πιεις..


Κι όταν ανοίξεις και συ και ο δίπλα εκείνη την νοητή γραμμή τότε πολλά μπορεί να συμβούν.. μπορεί να μην πίνεις πια μόνος εκείνο το ποτό, μπορεί να δεις μια ταινία από τον σκληρό σου δίσκο με παρέα, μπορεί ακόμη και να δείξεις και στον άλλο εκείνη τη μαγική λεωφόρο που τόση αξία έχει για σένα και μπορεί να την αγαπήσει και αυτός και να θέλει να την διασχίζει μονάχα μαζί σου ή να ακούει στα ακουστικά του εκείνο το γνωστό τραγούδι που θα φέρνει εσένα στην μνήμη του και όχι κάτι από το παρελθόν, όχι μια ταινία μνήμης που έπαιζε πολλές φορές στο κεφάλι σου τις παλιές εκείνες μέρες.


Και κάποια μέρα, η παρούσα αυτή παρέα σου θα γίνει και αυτή κάτι από τις προηγούμενες εκείνες μέρες και εσύ θα κλείσεις και πάλι εκείνη την νοητή γραμμή και θα βολτάρεις και πάλι σε εκείνους τους έρημους, γνωστούς πια, δρόμους, παρατηρώντας από την αρχή όλους τους επιβάτες με τις δικές τους κλειστές γραμμές να πηγαίνετε στον ίδιο πια προορισμό αλλά και πάλι ο καθένας με την δική του σκέψη στο κεφάλι, γιατί δεν έχουμε όλοι την ίδια playlist να παίζει στα ακουστικά..


Και είναι φορές που η παρέα αυτή έρχεται πάλι να σε πάρει από το χέρι να σου θυμίσει τις στιγμές που μοιραστήκατε μαζί και όλα μοιάζουν τόσο οικεία και γνώριμα και το ζεις για λίγο ή για πολύ .. μέχρι και πάλι να διασχίσεις εκείνη τη λεωφόρο, να μπεις σε εκείνο το βαγόνι, ν'ακούσεις εκείνη την playlist.. Γιατί; Επειδή όλα είναι μια θεωρία, μια συζήτηση με μνήμες, μία διαδρομή με εισιτήριο επιστροφής, ένα χάος που προσπαθείς να ορίσεις αλλά δεν βρήκες τις λέξεις ούτε καν να το περιγράψεις, βρήκες μόνο τις πράξεις για να το κάνεις να συμβαίνει πάντα εκεί, σε εκείνη την κοινή μας πορεία που κάθε λίγο μου θυμίζεις αλλά μου την παίρνεις πάλι πίσω γιατί είναι απλά θεωρία και δεν φτάσαμε ακόμη στην πράξη..